20 lat od premiery i 10 lat od ostatniego pokazu na dużym ekranie , reżyser Cezary Ciszewski wraz z bohaterami filmu , w Galerii Zachęta tuż po projekcji opowiadają o filmie i życiu po nim . Niezwykle unikatowa chwila rachunków sumienia Cezarego Ciszewskiego i tych którym udało się przeżyć film i dotrwać do dziś . Pokaz filmu zebrał bardzo zaangażowaną publiczność z całej Polski . Przyjechali też ci którym film pomógł zatrzymać narkotykową destrukcję . Cezary Ciszewski bardzo przeżył film którego jak twierdził nie widział 10 lat . Po filmie zapowiedział premierę kanału i podcastu : ” Przerwa na życie ” , w którym będzie pokazywał i słuchał ludzi odzyskanych . Swojego czasu w hip hopowym programie WuWuA , w każdym odcinku wygłaszał slogan ” kto nie robi przerwy szybko traci nerwy ” .

Po 20 latach znów namawia uzależnionych czynnie do PRZERWY . Tym razem : ” przerwy na życie ” . Film dokumentalny „Wolność jest darem Boga” Cezarego Ciszewskiego przedstawia poruszający obraz życia grupy narkomanów i bezdomnych zamieszkujących warszawską kamienicę przy ulicy Foksal 13. Bohaterowie filmu – Czarek, Eryka, Ola, Młody, Poziomka – każdego dnia zmagają się z uzależnieniem i próbami zdobycia pieniędzy na kolejną porcję narkotyków. Ich codzienność to naprzemiennie „grzanie”, odpoczynek, rozmowy i kontakt z brutalną rzeczywistością – ale także chęć zachowania godności i odrębności od społeczeństwa konsumpcyjnego.

Wyjątkowość filmu polega na metodzie „obserwacji uczestniczącej”: autor wchodzi w świat swoich bohaterów, sam sięga po strzykawkę i staje się jednym z nich, aby lepiej zrozumieć ich los. Ciszewski dokumentuje nie tylko ich upadki, ale też chwile nadziei, próbę walki z nałogiem i relacje wewnątrz grupy. Film jest skrajnie osobistą, autentyczną opowieścią o uzależnieniu, samotności i cenie, jaką płaci się za wolność, która często okazuje się pozorna. „Wolność jest darem Boga” wzbudza emocje – zachwyt i oburzenie, aplauz i sprzeciw, nikogo nie pozostawia obojętnym. Pokazuje, że narkomania to nie tylko fizyczne uzależnienie, ale głęboka więź z subkulturą, poczuciem wspólnoty i walką o przetrwanie. Film porusza uniwersalne pytania o granice wolności, siłę nałogu i potrzebę zrozumienia osób zmagających się z wykluczeniem społecznym. Zdobył uznanie na wielu festiwalach (m.in. Srebrny Lajkonik w Krakowie, Jańcio Wodnik we Wrześni). To odważny zapis nie tylko życia „załogi F-13”, ale także osobistej drogi reżysera ku zrozumieniu i wyjściu z własnego uzależnienia.